Rozdział 23

Gdy jechaliśmy oczy zamknęły mi się, ''odleciałam'' do krainy Marfeusza.

~*~*~*~

Siedziałam w jakimś pokoju, było mi ciepło ale czułam też jak marznę od środka. Wstałam z łóżka na którym siedziałam i wyszłam z pokoju. Byłam na korytarzu, na przeciwko znajdowały się jakieś drzwi, otworzyłam je i ujrzałam drewniane łóżeczko. Weszłam w głąb pokoju, ściany były jasno brzoskwiniowe, znajdowało się też tak wielkie okno tarasowe i bujany fotel. 
Nagle do pokoju weszedł German, tylko taki jakiś odmieniony. Był smutny, miał ''worki'' pod oczami i 2 dniowy zarost, na rękach trzymał jakieś malutkie dziecko.
German idąc dalej przeszedł przez moje ciało. 
Dopiero teraz zrozumiałam że w tej sytuacji jestem obserwującym.
Brunet usiadł na fotelu, mała zaczęła płakać.
- Nie płacz kochanie... wiem że tęsknisz za mamą wiem to - on miał w oczach łzy.
Drzwi znów się otworzyły, tym razem do pokoju weszła Violetta.
Podeszła do ojca i uśmiechnęła się słabo.
- Ja też za nią tęsknie - po jej policzkach spłynęły łzy.
- Dlaczego ona musiała akurat przechodzić przez te przeklęte pasy! Po wiec dlaczego! Gdyby nie ten samochód Angeles teraz była by tu z nami, siedziała by z naszą córeczką i pewnie śpiewała by jej piosenki. Życie potrafi być niesprawiedliwe. - German miał w oczach łzy.
Chciałam do niego podejść przytulić go i powiedzieć jak bardzo go kocham ale nogi odmówiły mi posłuszeństwa. 
Zaczęłam więc krzyczeć z nadzieją że mnie usłyszą - German, German, German ....

- German! - Krzyknęłam z całej siły jaką miałam w płucach.
Teraz byłam w pokoju, siedziałam na łóżku.
Nagle drzwi się otworzyły,  to był German. Podbiegł do mnie i przytulił.
Dopiero teraz zauważyła że cała się trzęse i jestem mokra od potu.
- Nie bój się kochanie. To tylko zły sen - German ani na chwilę nie puścił mnie z uścisku.
- German ja tak bardzo cię kocham, tak bardzo - wyszeptałam mu do ucha.
- Ale ja ciebie bardziej - powiedział łagodnym tonem.
German w końcu mnie puścił, wstał z łóżka na którym siedział /pewnie usiadł gdy mnie tulił/ podeszedł do drzwi i zamkną je.
Wrucił na łóżko i złapał mnie za dłonie.
- Opowiedz co ci się śniło - spojrzał na mnie z pokorą.
Opowiedziałam wszystko Germanowi. Mój ukochany przysłuchiwał mi się dokładnie. Gdy skączyłam opowiadać miałam w oczach łzy, które samowolnie popłynęły po moich policzkach.
German przytulił mnie do siebie, tak że mogłam usłyszeć bicie jego serca.
- Ze mną nic ci nie grozi. - Spojrzał w moje oczy.
- Dziękuje German - położyłam moje dłonie na jego policzkach.
On objął mnie w tali i zbliżył się do mnie i pocałował.

rozdział 22

Zarejestrowałem Federica. Usiadłem obok Angeles. Federico ciągle płakał. Z sali segregacji wyszedł lekarz i krzykną ,,Federico Alonso'', wstaliśmy z krzeseł i poszliśmy za lekarzem. w sami było kilka łóżek, nie niektórych leżeli pacjenci.
- Proszę usiąść na ostatnie łóżku - powiedział miłym głosem.
Angeles położyła ostrożnie Federica na łóżku.
- Witam. Rodrigo La Riva - uśmiechnął się do Angeles.
- Co się stało? - zapytał wysoki facet.
- Mój synek ciągle płacze, zaczynam się bać że jest poważnie chory - objąłem ją ramieniem.
- Dobrze. Elu! - przy doktorze pojawiła się jakaś kobieta ubrana w gitel pielęgniarski.
- Tak? - zapytała niska brunetka.
- Pobierz małemu krew do badań tylko delikatnie - powiedział do pielęgniarki.
Pielęgniarka pobierała krew małemu, a doktor przeglądał kartę zdrowia.
- Doktorze za jakieś 10 minut powinny być badania z krwi - powiedziała kobieta i wyszła z sali.
- Jesica! - przyszłam kolejna pielęgniarka - Podaj małemu leki przeciw bólowe do żylnie.
- A państwa proszę za mną - powiedział.
weszliśmy do jakiegoś pokoju oddzielonego od sali wielkimi szklanymi oknami.
- Podejrzewam że to może zatrucie pokarmowe, ale musimy to potwierdzić badanie krwi. W tym czasie zrobię waszemu synowi badanie USG - powiedział poważnie.
- Dobrze dziękuje - powiedziała Angeles.
Angeles wyszła z pomieszczenia i usiadła na krześle obok łóżka na którym leżał Federico.
Podeszłem do niej i położyłem rękę na jej ramieniu - nie bój się, wszystko będzie dobrze.
Angeles spojrzała na mnie. Miała czerwone oczy i lekko mokre policzki. Kucnąłem i otarłem jej łzy.
- Dziękuje German. Dziękuje że mnie wspierasz i jesteś ze mną - lekko się uśmiechnęła.
- Zawszę tu będę. Kocham cię.
- Ja ciebie też kocham.
- German, zapomniałam przynieść torbę z auta, możesz po nią iść?
- Oczywiście, zaraz przyjdę.
Wyszłem z sali i powędrowałem w stronę auta.
Oczami Violetty
Szłam z Leonem w stronę zachodzącego słońca.
- Ta chwila jest taka ...... magiczna - mój ukochany spojrzał na mnie.
- Tak, Leon masz racje - uśmiechnęłam się lekko.
Brunet pode szedł do mnie jeszcze bliżej i ujął moją twarz swoimi dłońmi.
- Violetto, chce żebyś wiedziała że bardzo cię kocham - pocałował mnie.
Ten pocałunek był bardzo delikatny ale i bardzo uczuciowy.
Gdy ''odkleiliśmy'' się od siebie, spojrzeliśmy sobie w oczy. Wiem jedno.... Kocham Leona.
Złapaliśmy się za ręcę i ruszyliśmy w dalszą drogę.
Oczami Angeles 
Stałam obok Germana i słuchała diagnozy lekarza.
-... a więc to jednak zatrucie pokarmowe. Państwa syn zostanie na oddziale przez kilka dni. Jedna z pielęgniarek przeniesie pacjenta na oddział dziecięcy.Przepraszam ale muszę iść do innych pacjentów - wyszedł z sali.
Byłam smutna i zdołowana, wściekła i zmęczona. Chciałam bym iść spać ale nie chcę opuszczać mojego synka.
- Angeles jest już późno, jedźmy do domu, widzę że jesteś zmęczona. Wyśpisz się a jutro znowu tu przyjedziemy - Pielęgniarka wzięłam mojego synka na ręce.
- Oddział dziecięcy znajduję się w sami z numerem 269 na 2 piętrze - wyszła z sami z moim synkiem.
- Masz rację German, ale nie chcę zostawiać go samego - spojrzałam na niego.
- Federico ma tu dobrą opiekę.
- Dobrze choćmy.
German bez słowa objął mnie ramieniem. Wyszliśmy najpierw z sali, później z budynku a jeszcze później wsiadliśmy do samochodu.

rozdział 21

Przy stole siedzieli już wszyscy domownicy. Poprosiłam Oleńkę by przyniosła jeszcze jedno nakrycie dla Julii.
\****
Siedzieliśmy przy stole, śmialiśmy się, rozmawialiśmy.
- Musze wam coś powiedzieć - wstałam z miejsca.
- Co takiego? - zapytała Violetta.
Olga w tym samym czasie przyszła do jadalni z moim synkiem.
- Chcę wam powiedzieć że .... - nie umiałam tego zrobić.
Spojrzałam na Germana - Za 2 tygodnie wyjeżdżam w trasę koncertową.
Wszyscy spojrzeli na mnie ze zdziwieniem.
- Na ile? - Zapytała Olga.
- Na rok. - po tych słowach Valeria wypluła wodę z ust na podłogę.
- CO! - zapytała i wstała.
- Zostawisz mnie na cały rok! Znowu! - powiedziała trochę zła.
- Vale nie wściekaj się - Przytuliła ją.
Vale zawsze taka była, najpierw się wściekała a później uspokaja się i przyjmuję złą wiadomość.
Puściłam Valerie i spojrzałam na Gerama, miał smutne oczy.
- A co z Federiciem ? - to pytanie zadała Violetta.
- Zabiorę go ze sobą - wziełam w swoje objęcia mojego synka.
- Nie ma takiej potrzeby, my się nim chętnie zajmiemy - Olga powiedziała to z takim entuzjazmem.
- Nie Olgo, nie zniosłam bym tak długiej rozłąki z moim synkiem.
- A kto się będzie nim zajmował gdy ty będzie ma scenie ? - German powiedział to tak smutnie.
- Ja i Valentina - Julia wstała i złapała mnie za ramię.
- Będziemy tęsknić za tobą Ciociu.
- Ja za wami też będę tęsknić.
Usiadłyśmy z Julią na krzesła.
****
Siedziałam w pokoju karmiąc swojego synka. Ktoś zapukał do drzwi, odpowiedziałam tylko ciche ,,proszę'', do pokoju weszedł German.
Usiadł na łóżku obok mnie, spojrzał na mnie tymi swoimi smutnymi oczami.
- Wiesz kochanie że musimy porozmawiać - wstałam z łóżka, położyłam Federica do łóżeczka.
Oparałam się o zaokrąglony kont łóżeczka, German też wstał i objął mnie w pasie.
- Wiesz że nie chce żebyś wyjeżdżała ...
- German wiem ale ja to kocham. Nie odbieraj mi czegoś co kocham. - mój uśmiech znikną z twarzy.
- Nie chce ci odbierać tej trasy koncertowej ale nie wiem jak beż ciebie wytrzymam.
- German kocham cię - te słowa wystarczyły by na twarzy mojego ukochanego pojawił się uśmiech.
- Ja ciebie też kocham i cieszę się twoim szczęściem - ujął moją twarz w swoje dłonie i ucałował moje czoło.
Nagle Federico zaczął płakać. Wyrwałam się z uścisk Germana i wzięłam mojego synka na ręce, zaczęłam go kołysać.
- No już malutki, nie płacz, jestem tu - spojrzałam na niego z miłością. Z miłością, z czułością i z radością, kocham swojego synka nad życie, nie ma osoby którą kocham bardziej on niego. Chyba że chodzi o Germana to wtedy mamy remis pomiędzy nimi.
Federico zawsze po kilku minutach przestawał płakać, dziś tak nie było. Przestraszyłam się.
- German boję się że Federico może być chory - spojrzałam na wysokiego bruneta.
- Choć, pojedziemy do szpitala.

- Potrzymaj go a ja spakuję my kilka rzeczy - German bez słowa wziął Federica na ręce.
Wyciągłam z szafy torbę i wsiadziłam do niej najpotrzebniejsze rzeczy i wyszliśmy z pokoju.
Poszliśmy do garażu, wsiadziłam do garażu torbę, wzięłam Federica od Germana, usiadłam w aucie obok Germana i ruszyliśmy.
Cały czas kołysałam płaczącego synka.
- Już Federico zaraz będzie lepiej - chciałam się popłakać.
Mój synek płakał, płakał z bólu, czułam ten ból. Przygryzłam dolną wargę, nie chciałam żeby German widział moje łzy.

rozdział 20

Obudziłam się następnego dnia, leżałam na podłodze, rozejrzałam się, Valeria leżałam na biurku a Julia spała ka krześle.
- No ładnie - pomyślałam.
Wstałam z podłogi, zajrzałam o szafy i wyciągałam z niej rzeczy :

Poszłam do łazienki i ubrałam się w nie.

Wruciłam do pokoju, Valeria i Julia siedziały na łóżku i chyba na mnie czekały.
- Wiecie, ja już pujdę do siebie się ubrać w jakieś normalne rzeczy - Vale wstała i wyszała.
- Angeles proszę pożyczysz mi jakieś ubrania bo moje ciuch zostały wyrzucone przez okno - skierowała palec wskazującu na okno.
- Jasne wybierz coś - otworzyła jej szafę.
- Dziękuje, jesteś kochana:* - wstała i zaczęła szperać w szafie.
Po chwili wyciągnęła z niej to :

- Masz gust, genialne dobrałaś strój i buty - powiedziałam.
- Dziękuje.
- Wiesz gdzie jest łazienka prawda ?
- Wiem, ale choć ze mną bo muszę z tobą pogadać w cztery oczy - powiedziała uśmiechając się.
Poszłyśmy do łazienki, ja robiła sobie makijaż a Julia się ubierała.
- To o czym chciałaś porozmawiać? - lekko pomalowałam sobie policzki pudrem.
- Chodzi o ten twój serial, będą kręcili do poniedziałku, a później jak wrócisz z Turne, zaczniecie kręcić dalej - włożyła buty i zaczęła się malować.
- Jasne bez problemu. Julia...
- Tak ?
- Co się stanie z moim synkiem? Będę go mogła zabrać ze sobą ? - spojrzała na mnie.
- Możesz go zabrać ze sobą. Valentina też jedzie więc ja i ona będziemy się nim zajmować gdy ty będzie zajęta - uśmiechnęła się do mnie.
- Jak dawno jej nie widziałam, chyba z rok - uśmiechnęłam się na myśl żeby zobaczyć moją kuzynkę.
Valentina to moja kuzynka i bliźniacza siostra Jacki. Tak ja i Jacki jesteśmy spokrewnione. Moja mama miała przybraną siostrę Casandrę. Ciocia Casandra wyjechała do Francji, tam wyszła za mojego wujka Rodriga, potem urodziły się Jacki i Valentina. Obie są ode mnie starsze o 3 lata. Z Jacki się nie za bardzo lubimy ale a Valentiną lubiałam spędzać każdą chwilę.
- Valentina przyjedzie jutro.
- Nie mogę się doczekać aż zobaczę Vali.
Valentina ma bardzo Francuski styl, może Vali i Jacki są bliźniaczkami to łatwo je odróżnić.
- No to co? Zapraszam na śniadanie - wyszłyśmy z łazienki i zeszłyśmy na dół.